مدیریت مبتنی بر مشارکت مردمی در برنام هریزی منطق های

مشارکت عمومی به مفهوم نقش داشتن عموم مردم در تصمیم گیری سیاسی است، به ویژه در آن دسته از سیاس تها که به طور مستقیم بر آنان اثر خواهد گذارد؛ از این رو، فرایند صاحب نقش کردن مردم، دارای معارض در گرای شهای مرکزگرا و مرکززدا در حکومت محلی است. تجربه نشان داده است که مردم می توانند در سطحهای فراتر از محله و شهر خود نیز مشارکت مؤثری در تصمیم ساز یها داشته باشند. این مقاله اولاً به بیان هم هجانبۀ چیستی مشارکت وشرایط برپایی نظام تصمیم گیری مبتنی بر مشارکت، شامل مفهوم، طبق هبندی و چال شهای مشارکت در منابع نظری مرتبط با کشورهای توسعه یافتۀ غربی می پردازد؛ ثانیاً، با تحلیل طبقه بند یهای گوناگون مشارکت، نتیجه م یگیرد که هرشکل از حکومت یا هرالگوی اقتصاد سیاسی دارای منظوری مشخص از مشارکت است و تنها از درج های از مشارکت که برآمده از آموز ههای آن شکل و الگو است، حمایت م یکند؛ ثالثاً، برای آشنایی با الگویی کامل از فرایند مشارکت مردمی، ب هخصوص در سطح منطق های، تجربۀ مدیریت مبتنی بر مشارکت در برنامه ریزی منطقه ای را در دانمارک در دهۀ 1970 ، که در ده ههای بعد بررسی و نقد قرار شده است، معرفی م یکند. این فرایند شامل مراحل برنام هریزی و نقش مشارکت مردم در هر مرحله، روش های جلب مشارکت توسط شوراها، میزان مشارکت مردم، و اثر حضور مردم بر تصمیمات برنامۀ پیشنهادی است. مقاله به این نتیجه میرسد که: 1( مردم م یتوانند چه در برنام ههای بلندمدت و چه در وسعت حوزۀ کلان شهری و منطقه ای در ب هوجود آمدن سناریوهای معقول ومقبول و در انتخاب گزینۀ بهینه تأثیر قاطع و قانع کنند های دارا باشند؛ 2( اثر بخش بودن مشارکت عمومی بستگی دارد به توانایی و روشن اندیشی مدیران حکومتی و برنامه ریزان؛ 3( در صورت وجود زمان و اطلاعات کافی، س ؤا لهای انتزاعی و پیچیده را نیز م یتوان به بحث گذاشت؛ 4( مشارکت م یتواند نقش واسطه در ایجاد تماس های میان مسئولان دولتی داشته باشد، که معمولاً از یکدیگر دور هستند.